Insulinooporność jest to stan obniżonej wrażliwości organizmu na działanie insuliny, która odpowiada za regulację poziomu cukru we krwi. Może mieć podłoże genetyczne lub być spowodowana nadmiarem hormonów, które działają przeciwstawnie do insuliny, np. hormony tarczycy.

Ryzyko wystąpienia insulinooporności rośnie u osób cierpiących na nadwagę i otyłość. Czynnikami ryzyka są także: wiek (ryzyko zachorowania wzrasta z wiekiem), płeć (męska), brak aktywności fizycznej, niewłaściwa dieta (wysokokaloryczna), palenie tytoniu i picie alkoholu. Do objawów insulinooporności można zaliczyć: nadmierne odkładanie tkanki tłuszczowej na brzuchu i w talii, trudności ze zrzuceniem nadwagi mimo dużej aktywności fizycznej i diety, duży apetyt (w szczególności na słodkie potrawy), podwyższone ciśnienie, bóle głowy, zmęczenie i zaburzenia koncentracji, senność w ciągu dnia i problemy ze snem w nocy. Pomocne w diagnozowaniu schorzenia są takie badania, jak: oznaczenie poziomu glukozy na czczo, oznaczenie poziomu insuliny we krwi, profil lipidowy, test obciążenia glukozą (OGTT).

Profil lipidowy – oznaczenie poziomu cholesterolu: całkowitego, dobrego (HDL) i złego (LDL) oraz trójglicerydów. Nieprawidłowy wynik zbyt wysoki poziom trójglicerydów i złego cholesterolu) świadczy o zaburzeniach gospodarki tłuszczowej i może sugerować konieczność dalszej diagnostyki w kierunku insulinooporności.

OGTT (test obciążenia glukozą) – do badania pobierana jest krew żylna. W przypadku mężczyzn oraz kobiet niebędących w ciąży stosuje się tekst dwupunktowy (pobranie krwi na czczo i w 120 minut po wypiciu glukozy). W przypadku kobiet ciężarnych stosuje się test trzypunktowy (pobranie krwi na czczo, po 60 minutach i po 120 minutach od wypicia glukozy).

W przypadku potwierdzenia choroby należy zmienić nawyki żywieniowe i przestrzegać diety, zwiększyć aktywność fizyczną, zwiększyć ilość snu.

seniorzy.PL