Inkontynencja, czyli nietrzymanie moczu to problem, który dotyczy wielu osób w różnym wieku. Znamienne jest to, że choroba ta wywołuje nie tylko problemy zdrowotne, lecz także społeczne, dlatego tak ważne jest szybkie zdiagnozowanie oraz leczenie jej.
Osoby, które nie trzymają moczu unikają jak ognia sytuacji społecznych. Niekontrolowane wydalanie moczu w najmniej oczekiwanym momencie, często stawia chore osoby w niezręcznej, wstydliwej i upokarzającej sytuacji. Obawiając się kolejnych nieprzyjemnych zdarzeń unikają wychodzenia z domu, izolują się, często są przekonane, iż nie ma dla nich ratunku.
Istnieje kilka odmian nietrzymania moczu. Inkontynencja parcia to nieustanne uczucie parcia, nawet przy niewielkiej ilości moczu. Inkontynencja stresowa przejawia się szybkim wzrostem ciśnienia w jamie brzusznej, często powodowana jest także osłabieniem mięśni miednicy. Jest to bardzo częsta odmiana nietrzymania moczu pojawiająca się podczas kichania, kaszlu, podnoszeniu przedmiotów o znacznej wadze a nawet w czasie śmiechu. Dosyć często diagnozowana jest także pozacewkowa inkontynencja, nietrzymanie moczu z przepełnienia oraz odruchowe nietrzymanie moczu - pacjent nie odczuwa parcia na pęcherz, który w pewnym czasie opróżnia się samoistnie.
Bardzo często nietrzymanie moczu pojawia się u seniorek w okresie menopauzy oraz u pacjentów, którzy przebyli zabiegi operacyjne układu moczowo-płciowego. Na inkontynencję cierpią także osoby, u których zdiagnozowano zakażenie układu moczowego, cukrzycę, zapalenie pochwy, udar mózgu, przerost prostaty, kamicę nerkową, chorobę Alzheimera, stwardnienie rozsianę, chorobę Parkinsona, guzy systemu urogenitalnego a nawet zaburzenia lękowe. Bardzo często problemy z trzymaniem moczu mają alkoholicy oraz osoby, które przyjmują leki moczopędne.
Leczenie inkontynencji powinno być poprzedzone bardzo dokładnym wywiadem lekarskim i przekrojowymi badaniami. Najczęściej lekarz zleca posiew moczu, stężenie kreatyniny, mocznik w surowicy krwi, USG. W poważnych stanach często zalecane jest także specjalistyczne badanie urodynamiczne oraz radiologiczne. W zależności od postawionej diagnozy stosuje się leczenie zachowawcze obejmujące farmakoterapię, fizykoterapię oraz ćwiczenia. W poważnych stanach konieczne jest leczenie chirurgiczne. Seniorzy powinni zgłosić się do specjalisty nawet w łagodnych przypadkach nietrzymania moczu, gdyż niewielkie infekcje mogą w bardzo krótkim czasie rozwinąć się w poważne stany chorobowe.