Podsumowanie Dni Seniora w Lipsku

W ubiegłym tygodniu w Lipsku, odbyły się Dni Seniora. Celem imprezy jest zainspirowanie środowisk senioralnych do aktywności, podtrzymywania społecznych kontaktów i wzbudzenie w osobach starszych troski o własne zdrowie. Seniorzy z Niemiec to przykład godny naśladowania, wielu z nich angażuje się społecznie, uznając tę metodę za doskonałą gwarancję długowieczności.

Imprezę organizuje Federalne Ministerstwo ds. Rodziny, Seniorów, Kobiet i Młodzieży. W akcję włączyło się ok. 100 organizacji niemieckich seniorów, które łącznie zrzeszają ponad 13 mln członków. Niemieckie środowiska senioralne są niezwykle aktywne, co powoli udziela się także polskim seniorom.

Czytaj więcej...

Z ogródka...

Przyjechałem z ogródka. Spaliłem stare gałęzie z ubiegłego lata. Przy okazji dzielę się świeżymi wrażeniami. Od kilku tygodni prześladuje mnie takie porzekadło, które dotarło do świadomości pewnym rankiem. Wiesz co to jest starość - to są kryształy czynów w magmie egzystencji. I niech mi oszołomi internetowi nie pieprzą jacy to wspaniali są Seniorzy. Jest to stan raczej żałosny, zaś znośny dla ludzi o dobrze rozwiniętej świadomości i nie bojących się bólów, bólików i wszelkiego rodzaju przypadłości. Ja na szczęście do takich herosów należę. Natomiast nie chciałbym pieprzyć ludziom starym, często schorowanym, o słabej świadomości o szczęśliwym przeżywaniu starości . To działa tylko dla wybrańców, lub ludzi, którzy całe życie na to rzetelnie pracowali.

Pozdrawiam J.S.

Policja radzi

Pamętaj...

  • będąc w domu zawsze zamykaj drzwi wejściowe na zamki;
  • nie otwieraj drzwi bez sprawdzenia kto i po co przyszedł - spójrz przez wizjer i zapytaj;
  • jeśli zjawił się przedstawiciel jakiejś instytucji np. banku, administracji, elektrowni czy gazowni, bez otwierania drzwi sprawdź telefonicznie czy był on do Was kierowany; jeśli nie masz telefonu poproś, aby przyszedł z sąsiadem mieszkającym obok;
  • jeśli musisz kogoś wpuścić, nie zostawiaj go ani na chwilę samego w mieszkaniu; najlepiej, żeby towarzyszyli Wam wtedy Wasi sąsiedzi lub ktoś z rodziny;
  • nie dawaj żadnych pieniędzy akwizytorom czy inkasentom i nie podpisuj z nimi żadnych umów; każda szanująca się firm a transakcje zawiera w swojej siedzibie lub za pośrednictwem poczty;
  • nie przekazuj żadnych pieniędzy osobom które telefonicznie podają się za członków Waszej rodziny lub proszą o przekazanie pieniędzy poprzez osoby pośredniczące;
  • mając w domu pieniądze schowaj je w miejscu trudno dostępnym;
  • nie udzielaj żadnych informacji przez telefon, szczególnie swoich danych personalnych, numerów kont bankowych i haseł do nich, nie mów o swoich planach życiowych czy członkach rodziny.

Witajcie Seniorki i Seniorzy

Zdaję sobie oczywiście sprawę z faktu, że pojedyńcze świadectwo może nie być prawdziwe, może być udziwnione , niewiarygodne, przesadzone etc. Na takie odchylenia uniwersalnej rady nie ma. Jednak przedstawienie poglądów na sprawy związane ze starością przez większą liczbę osób, a taką możliwość daje nam to wspaniałe narzędzie XXI wieku, jakim jest Internet, pomoże te nasze poglądy uśrednić, odindywidualizować, a więc nadać im charakter dostatecznie uniwersalnych prawd, które osiąga się czynnym trwaniem przez tak długi czas. Używając określenia stosowanego od wieków w kształtowaniu świadomości dzieci, młodzieży, także ludzi dorosłych przez różne systemy wychowawcze trzeba to działanie określić po prostu jako „pozytywną indoktrynację”. Pozytywną dlatego, że opartą o kultywowanie stanu miłości i kultu uniwersalnego ducha, którym jesteśmy „nolens volens” przepojeni, jako mieszkańcy świata, będącego nikłym fragmentem  potężnego Kosmosu.

 Po tym dość uroczystym wstępie pora na konkretność, która w tym nowoczesnym, merkantylnym świecie jest obowiązująca, gdyż jest mu bliższa, więc łatwiejsza do naśladownictwa. Pora więc na pytanie jakim celom może i powinna służyć ta strona „staruszków”. A więc podstawowe; czy powinna służyć nam czy tym innym, nawet dalekim jeszcze od naszego szacownego wieku? Na tak postawione pytanie odpowiedź jest jednoznaczna. Człowiek, w miarę gromadzenia lat życia, wykształca w sobie bezwiednie postawę mędrca i nauczyciela, a równocześnie nabywa przekonania, że swe doświadczenie powinen przekazywać wszystkim, którym jeszcze może być pożyteczne. Należy to uznać za prawo potwierdzone przez liczne pokolenia naszych poprzedników nie wymagające akademickich dowodów. Nie wchodząc w szczególy tych rad, niekiedy nawet błędnych, należy uznać, że ta cecha bezinteresownego służenia innym swym doświadczeniem jest na skroś cechą pozytywną, nie znajdującą zbyt wielu odpowiedników w innych sferach filantropijnej działalności człowieka. Może jest tak dlatego, że „dawanie siebie” nie powoduje naszego, osobistego zubażania, lecz wręcz przeciwnie . Można wykazać (dowody znajdzie czytelnik w psychologii), że takie darowizny nawet nas wzbogacają, a tym bardziej wzbogacają obdarownych. Zatem warto! Oczywiście powinny one, młodym, także tylko nieco od nas młodszym wskazywać postawy warte naśladowanictwa i te mniej wartościowe, których należy unikać. Wprasza się w tym miejscu stare, bardzo szanowane przez seniorów porzekadło; „doświadcenie jest wszystkim”. Oczywiście najlepsze jest doświdczenie własne. Pamiętajmy jednak, że zdobywanie własnego (oryginalnego) doświadczenia wymaga czasu, poświęcenia i środków, a poza tym  nie zawsze jest bezpieczne. Niekiedy kończy się nawet śmiercią.

      Zatem skorzystajmy z tej wręcz fantastycznej możliwości scalenia naszych doświadczeń na stronie Internetowej. Nie powinniśmy przytem oczekiwać na poklask za wyrażone przez nas opinie, poglądy, przekonania. Pamiętajmy zawsze o starej prawdzie; „Ze scierania się mniemań wytryska prawda”. Jest to hasło, które przyswoiłem sobie we wczesnej młodości i które traktowałem  jako zasadę postępowania i wierzę, że  przyniosło mi wiele dobrego. Przede wszystkim uświadomiło, że dowolne mniemanie, nie musi być prawdziwe, a ponadto może być prawdziwe tylko w graniczonym zakresie; w ograniczonym czasie, dla ograniczonej grupy ludzi i w ogóle pod jakimiś dodatkowymi warunkami, których nie sposób tutaj wymienić. Zatem koniecznym warunkiem docierania się „wszelkich mniemań” jest skromność dyskutantów. Ta cecha polegająca na wyzbyciu się nadmiaru własnego „ego”, jest w ogóle konieczna w każdej dziedzinie, dla prawidlowego funkcjonowania jednostki  w charakterze członka grupy.
      Specyfika naszego wieku i rozwoju środowisk komputerowych nie jest dla nas łaskawa. Należy przyjąć, że większość z nas, ma dużo do powiedzenia na temat własnego życia i swych obserwacji życia innych oraz „porządku świata”. Ta większość oddała by swe doświadczenie innym, gdyby to nie wymagało zbyt wielkiego poświęcania się, to znaczy poświęcania swego czasu, swego spokoju, a także nie narażało na kpiny młodych, niestety często jeszcze głupkowatych, od których roi się w Internecie. Piszę to z pełną odpowiedzialnością za słowa, gdyz sam przed laty stałem się obiektem ataku nie przebierqjącego w słowach i oszczerstwach. Wprawdzie tamten atak zniosłem jako czysty stoik, przeczytawszy zaledwie kilka jego początkowych zdań, ale odium ataku poszło w „lud”, a jego ślady spotykam do dzisiaj. Piszę o tym, by przestrzec o grożącym niebezpieczeństwie. Jeżeli Seniorzy nie osiągnęli jeszcze harmonijnej równowagi bycia w obecnym naszym społeczeństwie (szczególnie internetowym), wbrew jego gówniarstwu, to może lepiej „dać sobie spokój”.
      Jednak kochane Seniorki i Seniorzy, to nie jest tak jak napisałem powyżej. Nasze doświadczenie i nasz wiek upoważniają nas do walki o trybunę przewodników społecznych. My nie mamy wiele do stracenia, zaś możemy pomoc Społeczeństwu do odzyskania tożsamości ludzi godnych, na którą, w olbrzymiej większości, to społeczeństwo zasługuje. Zatem do dzieła !
      Niestety ta specyfika naszego wieku pozostawia także silne piętno na naszych możliwoścach intelektualnych i technicznych warunkujacych korzystanie z Internetu. Nasz pech sprawił, że te narzędzia weszły w powszechne użycie, gdy na nas przychodziła pora wycofywania się z „powszechnego użycia” i przechodzenia w stan spoczynku.  Jedynie niektórzy z nas uwarunkowani przez swoją pracę lub bardzo ambitni nie pozwolili się „wyeliminować z gry” i działają komputerowo-internetowo. A co z potężną resztą? Jak Wam pomóc? Jak was przywołać do życia w tej naprawdę chwalebnej, cywilizowanej, nowoczesności ? Nie można, nie powinno się do ostatniej chwili życia, rezygnowć z poznania opuszczanego powoli, ale przecież kochanego świata! Nie pozwólcie na takie przekierowanie siebie na ślepy tor. A co będzie, gdy na skutek bezustanych zmian w świecie, zmienią się także warunki kwalifikacyjne Sędziów Ostatecznych i za karę zaniedbań ziemskich skierują Was zamiast do nieba, na 1000 lat do czyśca?
      Co zrobić, by naprawić zaniedbania w przeszłości. Jest na to wiele rad, ale wszsytko zależy od konkretów określających Człowieka i ogólna analiza sytuacji nie ma większego sensu. Można tylko radzić, aby za wszelką cenę „udrożnić” swe doświadzenie do Internetu, jeżli już nie osobistym działaniem, to za pośrednictwem dzieci, wnuków, prawnuków, lub chociażby życzliwych przyjaciół i znajomych. Poszerzenie swego „duchowego podwórka”, to rozjaśnienie swego życia i bez wątpienia jego wydłużenie. Ta prawda wynika z powszechnie uznawanych  relacji pomiędzy życiem, a stanem świadomości  (także mózgiem) człowieka.


Jerzy Sikora Zabrze